Ενώ ο πρόεδρος Πούτιν , που κατοικούσε
με αρουραίους και κατσαρίδες ,
παραθερίζει σήμερα στη Κριμαία ,
άλλος φαλακρός δικτάτωρ εξοχιάζεται
κι εγώ δεν ξέρω που .
Ενώ τα μακαρόνια έχουν το ζουμί
κι όχι το ζουμί τα μακαρόνια .
Χιλιάδες πάρκα έχουν γίνει
παγκάκια ηδονής ,
οι ποιητές λένε μπουρδολογίες
και παραθερίζουν στα ράφια των ματιών τους
το κόστος ζωής τραγουδάει στα ύψη ,
οι γυναίκες λικνίζουν τον κώλο τους
χωρίς χρέωση ,
οι πολίτες του πλανήτη κινούνται
μ' ένα κωδικό στο χέρι ,
χιλιάδες τηλεπαρουσιάστριες
εκφωνούν θανάτους χαμογελώντας .
Ενώ το ρύζι την αστερόεσσα γλείφει
βλέπε Βιετνάμ ,
ενώ άσπρη , κόκκινη , μαύρη ή μπλε
σκόνη οδηγεί τα μυαλά τους ,
βύσσινα στάζουν απ' τα μπαλκόνια
οι μάκινες τρέχουν της διανοίας ,
η γη καταριέται τη γεωργία ,
τα δημητριακά ταξιδεύουν με γιαούρτι
και οι κομμουνιστές χαιδεύουν τη βάλανο
των μουσουλμάνων ,
όρα Κούβα ,
τα νεύρα 7.000.000.000 ψυχοπαθών
χρειάζονται απονεύρωση .
Ενώ η θάλασσα κατέστη χεσμένη θυγατέρα
του Ποσειδώνα ,
η γη χαλβαδιάζει τον ΄Αρη
αγοραπωλησίες οικοπέδων
συνάπτονται στο διάστημα ,
όλα έχουνε χάσει το μπούσουλα
κι εγώ γράφω όλο τα ίδια ,
τράγοι και ρουκέτες έχουν το λόγο .
Ενώ ο δολοφόνος του Πάλμε παραμένει
ασύλληπτος ,
οι ξεβράκωτοι παρακρατικοί της Θεσσαλονίκης
πήγαν από 'κει που ήρθανε ,
ο καπιταλισμός είναι ο μόνος
τραγουδιστής ,
ο Βούδας πίνει χαμομήλι και διαβάζει τη Daily Mirror
στο Νέο Δελχί ,
εγώ ταξιδεύω με ανασφάλιστο
τρένο .
Οι ποιμένες σπουδάζουν θυρωροί σε μαντρωμένα
κελιά ,
η Κατερίνα Γώγου , ο Καρυωτάκης κι εγώ
συνταξιδιώτες στη ζωή και στο θάνατο .
Ο δοσίλογοι της διανόησης
μ' ανακηρύσσουν τον τελευταίο ποιητή
του αιώνα ,
και το πόιημα ετούτο δεν θα το διαβάσει
κανείς ,
στο αγαπητό μου Νεπάλ
κατεδαφίζουν το θρόνο ,
στη Κουάλα Λουμπούρ μαστιγώνουν
τον ήλιο ,
στο Περού κιτρινιάρικα μικροτσίπς
ηγούνται των Ιντιος ,
στη Βραζιλία οι Νορντεστίνος
παραμένουν Νορντεστίνος
στη Sri Lanka κάτι γίνεται .
Ενώ τα διεθνή δικαστήρια
δικάζουν άλλους
και όχι τους εαυτούς των
μεταλλαγμένα τρόφιμα
καταπίνουν οισοφάγοι
μεταλλαγμένες τροφές
τα στομάχια αλέθουν
και μεταλλαγμένα κόπρανα
καταβροχθίζουν τα ψάρια ,
στην εποχή της μετάλλαξης
και παγκοσμιοποίησης
μεταλλαγμένος συνυπογράφω
και ρακένδυτο άστρο .
Ενώ οι ναύτες τρώνε τα νύχια τους στ' αμπάρια ,
και το δάκρυ τους πνίγουν σε μια χούφτα τσιμέντο
τα κυτταρά μου η λαμαρίνα αλέθει
αίμα ξερνάω πάνω στο χαρτί
κι από την κόλαση μέσα περνάω κάθε μου στίχο ,
απ' του διάβολου μέσα το μάτι
εκτοξεύω το σπέρμα μου .
Χύνομαι σε ακόλαστους μεσημβρινούς
από τον Ισημερινό έως το Μακάο .
Και υψώνω φωνή στους Αθάνατους
από τα στενά του Μαγγελάνου έως το Βόρειο
ακρωτήριο ,
από το Τρινιντάντ και Τομπάγκο έως το Τόκιο
στο χείμαρο τούτο ν' αντισταθούνε ,
αν έχουν τη δύναμη .
΄Η αν τους κρέμονται , έστω και λίγο ,
ας τολμήσει έστω και ένας
τον καταρράκτη των στίχων μου τούτο ν' αγγίξει .
Και προκαλώ τα Νόμπελ Λογοτεχνίας με φράκα
και τα ξεπλυμένα με βόμβες Νόμπελ Ειρήνης
ν' αναμετρηθούν μαζί μου :
γιατι η Κορέα δεν είναι μία
αλλά δύο ακόμη ;
γιατί την Κύπρο αντικρίζω σα φλέβα κομμένη
στο χάρτη ακόμη ,
την Υεμένη να σκούζει σαν αγκυροβολημένη
καδένα ,
και τη χώρα του Μπαγκλαντές να πλέκει δίχτυα ,
να μασάει κάρι
και να πνίγει το θεό της στα σύννεφα ;
Ενώ η γη δεν έχει πλέον μάτια να δει ,
ενώ ο πλανήτης δηλώνει νεκροταφείο ζωής ,
Τ' αρσενικά αποστήματα -αιώνες τώρα-
αδυνατούν να τα βγάλουνε πέρα .
Κάθε τους νότα αλλού αρμενίζει .
Η παράνοια στις φλέβες των σπαρταράει .
Το θερμοκήπιο της ιστορίας δεν τους ανέχεται άλλο .
Αμαζόνες γυναίκες ας αναλάβουν τα σκήπτρα .
Τώρα .
Και ενώ Νερούδα και Σικελιανός δεν θα συναντηθούν ποτέ
Εγώ τα μάτια μου βγάζω
και τη γλώσσα μου κόβω ,
διαμελίζομαι .
Τα μυαλά μου τινάζω στον αέρα ,
για να με δω
σελίδα πρώτη στις ειδήσεις
ή σε ένα κιόσκι της Ομόνοιας
να μ' έχουν κρεμασμένο .
