Γιώργος Βλάχος [ Ο Πλανήτης έχει λευχαιμία ... ]

 

Δαγκώνει ο ήλιος τα χείλη του

Η Σελήνη ξεριζώνει παρωνυχίδες
Κι εγώ αμόλυβδη δεν έχω για το μέλλον
Η γενιά σου και η γενιά μου
άνεργη φλέβα.

Ο ι ποιητές πλατιάζουν,
δεν βλέπουν το χαμόγελο
του πεινασμένου ανθοπώλη.
Συντεχνίτη, αφυπνίσου!

΄Οχι άλλο χώμα
στα μάτια σου.
Διανοούμενοι του καμπινέ
οδηγούνε τη κούρσα.
Ο ποιητής δεν πρέπει
να κοιμάται ποτέ.

Στρατιές ανέργων
μασάνε στραγάλια
σε καφενεία και πάρκα.

Δεν κατάλαβαν την αλυσίδα
με το βαρίδι στο πόδι
ακόμη.

Απότιστες γλώσσες
και δακρυσμένα φεγγάρια
στη στέγη μου
κυλάνε.

Μανάδες αυτοχειριάζονται.
Το ' να άστρο σκοτώνει τ' άλλο.
Και στη Bourbon Street
άσπροι και μαύροι,
λευκοί και έγχρωμοι
χορεύουν juzz-rock
χωρίς ορχήστρα.

Το ποίμνιό μου δεν θέλει
ορχήστρα
το ποίμνιό μου δεν έχει μαέστρο.
Δεν έχει τα μαγικά
δάκτυλα του Σοπέν.
Είναι και μαέστρος και ορχήστρα
και μπαγκέτα και χορωδία
ολόκληρη είναι.

Αύριο πανεργατική απεργία
μεθαύριο ούτε μια βιτρίνα
ζωντανή
για να κελαηδάει
και να καθρεπτίζεται.

Ντύθηκα γυναίκα,
έβαλα την κάλτσα για τσαντόρ
και βγήκα
να χαλιναγωγήσω τον πλανήτη
δεν θέλω να κοιμάμαι
σε ξύλινα σεντόνια.

Ο Θεός βλαστημάει
την ώρα και τη στιγμή
που μας έσπειρε
και ο υιός του χειρονομεί
από ψηλά
Αν και σταυρωμένος.

Τα δάκτυλα της γης κομμένα
οι αναρχικοί κάτι πάνε να πουν
ο Παρθενώνας στο βάθος
σαν αόμματη νύχτα.
Τα δόντια του πλανήτη
δεν είναι ζωντανοί οργανισμοί
είναι πινέζες πάνω στο σταυρό του Ναζωραίου
τρώγω το σκουληκιασμένο
σώμα του κούλη
στη Βομβάη
κάνω υπέρβαση εαυτού
και χαστουκίζω το σύμπαν.

Ο Πλανήτης έχει λευχαιμία.

 19.05.2001