Αρυτίδωτα σονέτα απαγγέλουν
οι νεράιδες
μέσα σε δάση κελιών
και βάλτο ελπίδων.
Και, πριν την απαγγελία,
νερό πίνουν
απ ' την πηγή
του φεγγαρόστομου σωτήρα ποιητή.
Και αχαλίνωτη επανάσταση στίχων
ξεσπάει.
Που να είναι τώρα ο θεόθεν αριστοκράτης
Καρούζος;
Ποιος να διαβάζει, άραγε, τη Διαθήκη
σου, Μιχάλη;
Ηθοποιοί κατοικούν στη λεωφόρο θεάτρου,
οι ποιητές άστεγοι μύστες
και οι ζωγράφοι ουράνια τόξα
για κατοικία τους έχουν.
Ποιος πέρασε από την κόλαση
και δεν την είδε;
Περνάω μέσα από τα τάρταρα
της ιδιοκτησίας με το ποδηλατό μου.
Δαγκώνω του χρόνου την ελπίδα.
Μιλάω με πληγωμένες θάλασσες.
Μιλάω με την αρμύρα
ενός ξεβράκωτου πλανήτη.
Φιλάω βυθούς με κοράλια
και σπάνια όστρακα.
Φιλάω λεπρούς ήλιους
και φθισική ορφάνια.
Αφρική, μπαίνω στο σώμα σου
Ινδία, σ' αγκαλιάζω
USSR, δίνομαι στα παιδιά σου
Την αστερόεσσα προσπερνάω.
Και να ' σου τα μπάσταρδα πνεύματα,
οι επαίτες ενοικίων
- ιδιοκτήτες κελιών -
τα κουτσαβάκια για φτύσιμο,
οι τσαμπουκάδες της εκμετάλευσης
σηκώνουν κεφάλι.
Και να ' σου οι στίχοι μου
τους κόβουν τ' αρχίδια.
